بررسی رابطه ناگویی خلقی و تاب آوری با سلامت روان دانش آموزان و کادر آموزشی خوابگاهای مدارس شهرستان باخرز

این پژوهش با هدف بررسی رابطه ی بین ناگویی خلقی و تاب آوری با سلامت روان دانش آموزان و معلمان انجام شد. تحقیق حاضر از نوع تحقیق توصیفی - همبستگی می باشد. جامعه آماری این پژوهش را کلیه دانش آموزان دختر مقاطع متوسطه و راهنمایی ساکن خوابگاه شهرستان باخرز در سال تحصیلی 92 – 1391 و کلیه معلمان مدارس خوابگاهی تشکیل می دادند. از جامعه آماری مذکور با استفاده از جدول کرجسی و مورگان نمونه ای به حجم 224 نفر از طریق نمونه گیری در دسترس انتخاب گردید. ابزارهای مورد استفاده در این پژوهش، پرسشنامه های سلامت روان (ghq)، مقیاس تاب آوری کانر و دیویدسون (cd-risc) و مقیاس ناگویی خلقی تورنتو ـ20 (tas-20) بود. به منظور تجزیه و تحلیل داده ها علاوه بر شاخص های آمار توصیفی (میانگین و انحراف معیار) از روش های آمار استنباطی (همبستگی پیرسون و رگرسیون) نیز استفاده شد. نتایج نشان داد بین دو متغیر سلامت روان و تاب آوری همبستگی مثبت معنادار و بین سلامت روان و ناگویی خلقی همبستگی منفی معناداری وجود دارد. همچنین بین تاب آوری و ناگویی خلقیهمبستگی منفی معناداری وجود دارد. نتایج ضریب رگرسیون همزمان نشان داد که ناگویی خلقی و تاب آوری قادر به پیش بینی سلامت روان می باشند. یافته های این پژوهش می تواند توسط متخصصان تعلیم و تربیت جهت ارتقای سطح سلامت روان و سازگاری اجتماعی دانش آموزان و معلمان مورد استفاده قرار گیرد.